Łucznictwo polowe

W starożytnych Chinach łucznictwo wchodziło w skład wychowania i wykształcenia arystokratycznego. W Egipcie było stosowane od XV w. p.n.e. W średniowiecznej Anglii rozgrywano zawody łucznicze. I to właśnie tam, w Yorkshire odbywa się do dzisiaj doroczny turniej łuczniczy, który miał swoją premierę w 1673 r.

Królewskie Bractwo Łucznicze również powstało w Wielkiej Brytanii, a w 1844 roku r. organizacja brytyjska Grand Archery Association ustaliła reguły rozgrywania zawodów.

Do Polski łucznictwo jako sport zawitało w drugiej połowie XIX wieku. W 1927 roku powstał Polski Związek Łuczniczków. Pierwsze Mistrzostwa Świata odbyły się w 1931 r. we Lwowie, a pierwszym mistrzem świata został Polak Michał Sawicki. Łucznictwo terenowe to konkurencja wymagająca doskonalenia wielu umiejętności: nie tylko strzelania i celowania pod zmiennymi kątami, ale także umiejętności szacowania odległości i radzenia sobie w terenie.

Łuk bloczkowy i goły
Zawody odbywają się dla wszystkich kategorii wiekowych oraz kilku kategorii sprzętowych, najczęściej są to:
recurve (olimpijski),
barebow (goły),
compound (bloczkowy),
longbow (długi).

Łuk goły to łuk wyczynowy bez osprzętu, co oznacza, że nie ma żadnych przyrządów do celowania ani stabilizacji. Strzela się z niego intuicyjnie.
Łuk bloczkowy jest z kolei najbardziej rozbudowanym i najbardziej skutecznym z łuków wyczynowych. Posiada dwa punkty celowania, które zgrywa się ze sobą, co ułatwia celowanie.
(MW)