Karate to sztuka walki, wywodząca się z Japonii. âKaraâ to po japońsku pusta, a âteâ - ręka. Karate to więc sposób pustych rąk, czyli walki bez użycia jakiejkolwiek broni.
Pierwsze wzmianki o karate pochodzą z 2500 r. p.n.e. Chociaż sport ten przypisywany jest Japonii, tak naprawdę kolebką wszystkich dalekowschodnich systemów walki były starożytne Chiny. To w 520 r. n.e. hinduski mnich Bodhidharma (Daruma Taishi), założyciel buddyzmu Chan przebył pieszo, w pojedynkę, drogę z zachodnich Indii do Chin. Szedł kilka tysięcy mil, m.in. przez Himalaje, przebywając rzeki bez mostów. Jego celem było dotarcie do władcy z dynastii Liang. Bronił się przed atakami dzikich zwierząt i niebezpiecznych owadów poprzez specjalne techniki oddychania, tworząc podstawy walki bez użycia broni. Następnie udał się do klasztoru Shao Lin ssu w prowincji Hunan w Chinach, gdzie przekazał mnichom sposób walki oparty na Księdze Wróżb i Księdze Przemian oraz technikach karate.
Z Chin do Japonii
Droga karate z Chin do Japonii wiodła przez Okinawę, wyspę, która była ważnym ośrodkiem pośrednictwa handlowego pomiędzy tymi dwoma krajami. W wyniku okupacji wyspy, która trwała ponad 250 lat, wybuchało wiele powstań chłopskich. Chłopom nie wolno było jednak posiadać broni. Jak można się domyśleć, zaczęli oni stosować sztukę walki opartą na użyciu rąk, czyli karate, ćwicząc ją w całkowitej tajemnicy, najczęściej nocą. Mistrzowie z Okinawy uważani są za najlepszych praktyków tego sportu na świecie.
(MW)